Kimim ben? Neleri severim? Nelerden hoşlanmam? En sevdiğim yemek ne? Var mı bu sorulara bir cevabım? Sanırım… Hayır.
Buradayım ama çok uzağım kendimden. Tanımıyorum kendimi, tanıyamıyorum. Bulamıyorum kendimi…
Kim olduğumu düşünemedim ki hiç. Hep çevremdekiler karar verdi kim olduğuma, kim olmam gerektiğine. Daha doğrusu nasıl biri olmamı istedilerse öyle davrandılar ki başka bir yol bilmeyeyim. Başardılar da aslında. Kim olduğumu bilmeden yaşadım bugünüme kadar. Onlar nasıl istedilerse…
Kimse de demedi ki “Biraz düşün… Kim olduğunu, nasıl olmak istediğini bil.” Tamam, demediler ama en azından kendi kendime bunu başarabilmem için bir alan tanısalardı. Ve tabii ki bu da olmadı.
Bense bir karar almıştım kendimce. Gitmem gerek! Üniversite için bambaşka bir yere gidip orada kendime küçük bir hayat kuracaktım. Belki zor olacaktı bazı şeyler ama olsun. En azından göğsümü gere gere “kendi hayatını yaşıyorsun!” diyebilecektim aynadakine.
Bu şimdiden harika geliyordu kulağa. Hem kimsenin hayatıma müdahalede bulunmasına müsaade etmeden kendimi tanımaya başlayacaktım hem de ekonomik bağımsızlığımın ilk adımlarını atmak için üniversite okuyacaktım.
İşte tam da bunu gerçekleştirebilmek için, kendim olmayı başarabilmek için şimdi kim olmama karar vermeye çalışanlara biraz daha katlanmalıydım. Katlanmalıydım ki bir süre sonra tamamıyla kendimi bulabileyim…
Aslına bakarsanız buna katlanmak zorunda mıydım? Tabii ki değildim, biliyordum. İşte hayat… Hayat bazen bazı şeylere müsaade etmiyor. Bazen hayatın o kötü akışında bazı şeylere müdahale edemiyorsunuz. En kötüsü de bu ya zaten.
Ama zamanı geldiğinde, üniversite için yola çıktığımda gittiğim sadece başka bir yer değildi. Aynı zamanda kendime gidiyordum. İlk kez…
Uzun bir yoldu önümdeki. Bir şehre gitmek için değil kendime varmak için…
okuduğun için teşekkürler <3
-fatmanur
Kendını bulmak tanımak cok zor 17 yasındayım bırı bana en sevdıgın yemek ne dıye sorunca bıle pat dıye kalıyorum cöaşşflwşdls arada kendımıze en basıt seyler ıcın bıle alan yaratmalıyız vakıt tanımalıyız dusuncelerımıze yer acmalıyız yoksa en basıtı meslek secerken bıle ne olacagımıza karar veremıyoruz 8. Sınıftan berı ne olucaksın sorusuna maruz kalıyorum ve ınsanlar benım hakkımda kı dusuncelerını soyluyo psıkolog olamazsın soylesın hemsıre olamazsın boylesın vs vs ama onlar kımdı kı benım ne olup ne olmayacagıma karar verıyolar kendılerınde bu hakkı nası buluyolar dıye dusundum hep sımdı kendımı yavas yavas tanıyorum ve bu seslere kulaklarımı kapatıp yola devam edıyorum yazıların o kadar kendımden hıssettırıyo kı yazarken kendımden bahsetmeden duramıyorumm😭😭😭😭
bu hisle yazdığım bir yazım var… fark etmeden aynı hisleri paylaşıyoruz kocaman sarıldım sana